Πριν από ένα χρόνο –και παραπάνω –άκουγες διάφορους «εναλλακτικούς» τύπους να σου μιλούν για την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό που μας έχει διαφθείρει και μας έχει κάνει όλους ίδιους. Τους ενοχλούσε η νοοτροπία του Έλληνα των «μπουζουκιών». Θεωρούσαν θύματα όσους χαλούσαν λεφτά αλόγιστα και ορκίζονταν πως ο δικός τους τρόπος ζωής ήταν διαφορετικός. Το αποδείκνυαν και με ψαγμένους στίχους των Active Member, του Άσιμου και του Πουλικάκου. Γενικά πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Μέχρι εδώ καλά. Συμφωνούσαμε στις συζητήσεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και αυτό που προηγείται είναι η νοοτροπία.
Ένας χρόνος μετά. Ανακοινώθηκε (με καθυστέρηση) ότι έχουμε ένα χρέος που δεν πρόκειται να ξεπληρωθεί ποτέ, ήρθε το ΔΝΤ, άρχισαν οι δανεισμοί με ανταλλάγματα (στα φανερά και με περίσσιο θράσος) και μετά το χάος. Κομμένοι μισθοί και συντάξεις, περικοπές σε βασικούς τομείς, όπως Υγεία και Παιδεία, ξεπούλημα επικερδών επιχειρήσεων (ονομάζοντάς τες ζημιογόνες) και η ανεργία να χτυπάει κόκκινο. Στο άκουσμα και μόνο των παραπάνω, ο κόσμος δειλά δειλά, άρχισε να συγκεντρώνεται στις πλατείες και να εκφράζει το θυμό και την απογοήτευσή του. Ανάμεσα κι εγώ να παρακολουθώ τους ανθρώπους. Όλοι ήταν εκεί. Ακόμα και άνθρωποι με ιδεολογίες εντελώς αντίθετες από τις δικές μου. Αυτοί που έλειπαν ήταν οι «εναλλακτικοί».
Αναρωτήθηκα: Οι άνθρωποι αυτοί στήριζαν κάθε είδους επανάσταση, μιλούσαν για αλλαγή νοοτροπίας, αλλά τώρα δεν βρίσκονται πουθενά. Που ήταν;
Είχαν μείνει σπίτι τους. Ακόμα εκεί είναι. Σνομπάρουν τη διαδήλωση. Μόδα είναι θα περάσει, λένε. Και οι «εναλλακτικοί» αν με κάτι δεν τα πάνε καλά, αυτό είναι η μόδα. Πίστευαν, πως η επανάσταση είναι ένα κλειστό κλαμπ για λίγους και εκλεκτούς. Κάτι σαν το γκολφ. Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν είναι ούτε όπως στα τραγούδια, ούτε όπως στα βιβλία των ιστορικών. Αυτό δεν το άντεξαν. Είδαν τον κόσμο να διαφωνεί και έπεσαν από τα σύννεφα. Στάθηκαν δίπλα σε διαφορετικές ιδεολογίες και «αηδίασαν». Άρχισαν να κατακρίνουν τα πάντα. «Σιγά μην κατέβω εγώ με τους ΠΑΣΟΚους που το παίζουν θιγμένοι», γύρισε τις προάλλες και μου είπε. Και εσύ ΠΑΣΟΚ ψήφισες (σκατά εναλλακτικός θα σκεφτεί κανείς...) αλλά πριν κάτι μήνες διατυμπάνιζες πως έχεις τα αρχίδια να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Γιατί δεν αφήνεις τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο, με τον τρόπο τους; Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Λογικό. Αυτοί οι «άλλοι» είναι ίδιοι με τον κακό εαυτό μας και φυσικά και δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτόν.
Οπότε, βάζω στοίχημα, πως αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, στο κίνημα της 26ης Ιουλίου των ανταρτών στην Κούβα, εσύ θα ήσουν στη γωνιά σου και θα τους σχολίαζες ειρωνικά. Θα διαφωνούσες με το αντάρτικο. Άλλωστε, τα αρχίδια σου φτάνουν για να φοράς κανα μπλουζάκι Che, άντε το πολύ πολύ να τον έχεις και wallpaper στο ολοκαίνουργιο iPhone σου (Με γεια κιόλας! Και μην ξεχάσεις να βάλεις για ringtone το Guantanamo).
(Υ.Γ. Κανείς δεν είπε ότι η επανάσταση ή η αντροπή ή η αλλαγή είναι εύκολη υπόθεση. Γραφικότητες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όμως, για να διεκδικήσεις δεν αρκεί μια ιδεολογία και δυο τρεις συζητήσεις γύρω από αυτή. Χρειάζεται να εμπλακείς. Να ακούσεις. Να υπομείνεις και να επιμείνεις. Να συμφωνήσεις και να διαφωνήσεις. Χρειάζεται να συγκρουστείς. Άλλες φορές πνευματικά και άλλες σωματικά).
Ένας χρόνος μετά. Ανακοινώθηκε (με καθυστέρηση) ότι έχουμε ένα χρέος που δεν πρόκειται να ξεπληρωθεί ποτέ, ήρθε το ΔΝΤ, άρχισαν οι δανεισμοί με ανταλλάγματα (στα φανερά και με περίσσιο θράσος) και μετά το χάος. Κομμένοι μισθοί και συντάξεις, περικοπές σε βασικούς τομείς, όπως Υγεία και Παιδεία, ξεπούλημα επικερδών επιχειρήσεων (ονομάζοντάς τες ζημιογόνες) και η ανεργία να χτυπάει κόκκινο. Στο άκουσμα και μόνο των παραπάνω, ο κόσμος δειλά δειλά, άρχισε να συγκεντρώνεται στις πλατείες και να εκφράζει το θυμό και την απογοήτευσή του. Ανάμεσα κι εγώ να παρακολουθώ τους ανθρώπους. Όλοι ήταν εκεί. Ακόμα και άνθρωποι με ιδεολογίες εντελώς αντίθετες από τις δικές μου. Αυτοί που έλειπαν ήταν οι «εναλλακτικοί».
Αναρωτήθηκα: Οι άνθρωποι αυτοί στήριζαν κάθε είδους επανάσταση, μιλούσαν για αλλαγή νοοτροπίας, αλλά τώρα δεν βρίσκονται πουθενά. Που ήταν;
Είχαν μείνει σπίτι τους. Ακόμα εκεί είναι. Σνομπάρουν τη διαδήλωση. Μόδα είναι θα περάσει, λένε. Και οι «εναλλακτικοί» αν με κάτι δεν τα πάνε καλά, αυτό είναι η μόδα. Πίστευαν, πως η επανάσταση είναι ένα κλειστό κλαμπ για λίγους και εκλεκτούς. Κάτι σαν το γκολφ. Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν είναι ούτε όπως στα τραγούδια, ούτε όπως στα βιβλία των ιστορικών. Αυτό δεν το άντεξαν. Είδαν τον κόσμο να διαφωνεί και έπεσαν από τα σύννεφα. Στάθηκαν δίπλα σε διαφορετικές ιδεολογίες και «αηδίασαν». Άρχισαν να κατακρίνουν τα πάντα. «Σιγά μην κατέβω εγώ με τους ΠΑΣΟΚους που το παίζουν θιγμένοι», γύρισε τις προάλλες και μου είπε. Και εσύ ΠΑΣΟΚ ψήφισες (σκατά εναλλακτικός θα σκεφτεί κανείς...) αλλά πριν κάτι μήνες διατυμπάνιζες πως έχεις τα αρχίδια να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Γιατί δεν αφήνεις τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο, με τον τρόπο τους; Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Λογικό. Αυτοί οι «άλλοι» είναι ίδιοι με τον κακό εαυτό μας και φυσικά και δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτόν.
Οπότε, βάζω στοίχημα, πως αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, στο κίνημα της 26ης Ιουλίου των ανταρτών στην Κούβα, εσύ θα ήσουν στη γωνιά σου και θα τους σχολίαζες ειρωνικά. Θα διαφωνούσες με το αντάρτικο. Άλλωστε, τα αρχίδια σου φτάνουν για να φοράς κανα μπλουζάκι Che, άντε το πολύ πολύ να τον έχεις και wallpaper στο ολοκαίνουργιο iPhone σου (Με γεια κιόλας! Και μην ξεχάσεις να βάλεις για ringtone το Guantanamo).
(Υ.Γ. Κανείς δεν είπε ότι η επανάσταση ή η αντροπή ή η αλλαγή είναι εύκολη υπόθεση. Γραφικότητες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όμως, για να διεκδικήσεις δεν αρκεί μια ιδεολογία και δυο τρεις συζητήσεις γύρω από αυτή. Χρειάζεται να εμπλακείς. Να ακούσεις. Να υπομείνεις και να επιμείνεις. Να συμφωνήσεις και να διαφωνήσεις. Χρειάζεται να συγκρουστείς. Άλλες φορές πνευματικά και άλλες σωματικά).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου