«Ταξιδεύοντας εγώ από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, από σύσκεψη σε σύσκεψη, συνάντηση σε συνάντηση, διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση, πολλές φορές ένιωσα αυτό που λένε, τη μοναξιά της εξουσίας…» - Γ. Παπανδρέου (ο τζούνιορ)
Αυθόρμητη κατάθεση ψυχής από έναν ισχυρό άνδρα. Λόγια που συγκλονίζουν. Έτσι αυθόρμητα σκέφτηκα κι εγώ χθες το βράδυ και είπα να προσευχηθώ ακόμα και στο Θεό και να τον ευχαριστήσω που δεν είμαι εγώ Πρωθυπουργός (ή κάποια με εξουσία).
Αρχικά γέλασα. Μετά όμως αναλογίστηκα πόσο δίκιο έχει αυτός ο άνθρωπος (αυτός). Πόσο τυχερή είμαι που δεν θα πω ούτε καλημέρα στον 14ο ή στον 13ο μισθό (δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες βλέψεις να μπω στο δημόσιο αλλά κάπως πρέπει να ταυτιστώ με όλους τους τομείς). Τα λεφτά άλλωστε δεν φέρνουν την ευτυχία (βέβαια φέρνουν την επιβίωση εδώ που φτάσαμε αλλά δεν είναι της παρούσης). Πόσο τυχερή είμαι που θα ζήσω τη στιγμή όπου θα μειωθούν τα επιδόματα, θα αυξηθούν οι φόροι, οι ομαδικές απολύσεις θα γίνουν της μόδα (καθώς είναι αρκετά μπανάλ να φεύγει μόνο το 2% από τις επιχειρήσεις) και γενικά δεν θα έχεις και κανένα δικαίωμα να παραπονεθείς για όλα αυτά. Δεν θα σε ακούσει κανείς. Στο μόνο που θα μπορείς να διαμαρτυρηθείς θα είναι ο/η άντρας/γυναίκα σου κι αυτό αν είσαι τυχερός και έχεις βρει κάποιον/α πριν τα 50 σου, που θα έχεις αποφασίσεις να αφήσεις την πατρική στέγη και να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου…
Στο θέμα μας όμως. Γενικά η τύχη μου χτύπησε την πόρτα. Και την ευχαριστώ που το έκανε. Τι να την κάνω την εξουσία? Να έχω να κουβαλάω και τη μοναξιά της σαν τσαντάκι? Δεν λέει καθόλου…
Εικόνα: la-decadance.deviantart.com
