Euroleague 2007 - 2008: Παναθηναϊκός

Με το δεξί ξεκίνησε τις υποχρεώσεις του ο Παναθηναϊκός στο πρώτο παιχνίδι ελληνικού ενδιαφέροντος της φετινής διοργάνωσης της Ευρωλίγκα επικρατώντας με 78 – 51 της Ζαλγκίρις Καούνας την Τετάρτη (22/10) μέσα στο ΟΑΚΑ μπροστά σε 17.000 οπαδούς του τριφυλλιού. Η πρεμιέρα ιδανική για την ομάδα του τριφυλλιού αφού επέβαλε τον γρήγορο ρυθμό της μέσω της πιεστικής της άμυνας απο τα πρώτα λεπτά του αγώνα βρίσκοντας σε καλή μέρα τον Δημήτρη Διαμαντίδη (15) και τον Πέκοβιτς (14) που έδωσαν σημαντικές λύσεις μέσα και έξω απο το καλάθι.

Ο Παναθηναϊκός κράτησε τη διαφορά πάνω απο τους 15 πόντους σε ολόκληρο το διάστημα του αγώνα λειτουργώντας ιδανικά σε άμυνα και επίθεση εκτός απο το δεύτερο δεκάλεπτο του παιχνιδιού, όπου η Ζαλγκίρις με 12 επιθετικά ριμπάουντ κατάφερε με ένα σερί 2 – 18 να βάλει τον εαυτό της ξανά μέσα στο παιχνίδι και να απειλεί στο ημίχρονο τον Παναθηναϊκό (38 – 30).

Στο τρίτο δεκάλεπτο οι πράσινοι πήραν ξανά τον έλεγχο στα χέρια τους χτίζοντας και πάλι τη διαφορά πάνω απο τους 15 πόντους και κατάφεραν να κάνουν το τέταρτο δεκάλεπτο να μοιάζει με απλή τυπική διαδικασία (78 – 51).

Το νικητήριο αποτέλεσμα απέναντι στη Ζαλγκίρις Κάουνας αποτελεί ωστόσο ήδη παρελθόν για τον Παναθηναϊκό αφού παίκτες και τεχνική ηγεσία βρίσκονται στους ρυθμούς του αγώνα με την Μπαρτσελόνα. Έχοντας στη βαλίτσα τους την ισορροπία στο περιφερειακό παιχνίδι και την πιεστική τους άμυνα, στοιχεία που τους έδωσαν άλλωστε και την πολύτιμη νίκη στο πρώτο τους ευρωπαϊκό παιχνίδι, οι «πράσινοι» θα αντιμετωπίσουν την ομάδα των μπλαουγκράνα την Πέμπτη (30/10) σε έναν αγώνα εκτός έδρας που θα διεξαχθεί στο Παλάου Μπλαουγκράνα της Ισπανίας. Απών απο την αποστολή και πάλι θα είναι ο Βασίλης Σπανούλης αφού συνεχίζει να ταλαιπωρείται από τραυματισμό στο πέλμα με αποτέλεσμα να μην ενισχύσει την προσπάθεια του τριφυλλιού για τον δεύτερο αγώνα του στην Ευρώπη.

   
Απο την άλλη μεριά η Μπαρτσελόνα, η οποία έδειξε τις προθέσεις της απο τον πρώτο της αγώνα στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα, κυριαρχόντας σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού και σαρώνοντας με 82 – 54 τη Νανσί στη Γαλλία, δείχνει ικανή να φτάσει μέχρι το Βερολίνο. Ο Τσάβι Πασκουάλ θα έχει στη διάθεσή του όλα τα μεγάλα όπλα της ομάδας, με τον Ναβάρο τον Λάκοβιτς και τον Μπαζίλε να μοιράζουν πάσες - 12 συνολικά και απο τους τρείς παίκτες στον αγώνα με την Νανσί - και τον Ιλιασόβα να τις μετουσιώνει σε καλάθια.

Οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στην ίδια διοργάνωση και το 2007 με τον Παναθηναϊκό στατιστικά να έχει το προβάδισμα στις μεταξύ τους αναμετρήσεις καθώς είχε νικήσει με 76 – 66 μέσα στην έδρα του και με 55 – 56 στην Ισπανία. Οι δύο αγώνες κρίθηκαν ουσιαστικά στα τελευταία λεπτά του αγώνα κάτι που αποδεικνύει την υπεροχή των δύο ομάδων και δίνει παράταση στην αγωνία μας μέχρι την Πέμπτη.

READ MORE - Euroleague 2007 - 2008: Παναθηναϊκός

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

...ή ακόμα καλύτερα, ένα σκίτσο ισοδυναμεί με ένα άρθρο στην περίπτωση των γελοιογράφων.

Η πολιτική γελοιογραφία λέγεται ότι είναι δημοσιογραφία με άλλα εκφραστικά μέσα. Κι έτσι είναι. Δεν υπάρχει απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Πολλά από τα σκίτσα που έχουμε δει, είτε σκέτα είτε με συμπυκνωμένη γραφή θα μπορούσαν να είχαν γίνει θαυμάσια κείμενα. Βέβαια η γελοιογραφία ως τέχνη θεωρείται πιο προοδευτική. Το αιχμηρό και καυστικό ύφος που χρησιμοποιείται και πηγάζει μέσα από τη γελοιογραφία δεν αφήνει περιθώρια αποστασιοποίησης ή συντηρητισμού στον γελοιογράφο.

Ο γελοιογράφος αποτελεί έναν άγρυπνο παρατηρητή των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων. Μέσα από την γελοιογραφία που δημιουργεί παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή ενός ζητήματος, καταγράφει με εύστοχο και ευχάριστο τρόπο την επικαιρότητα και αναδεικνύει θέματα, ενώ παράλληλα επιδιώκει μέσα από τη δουλειά του να κάνει την κοινωνία να σκεφτεί και να ενεργήσει γρηγορότερα, χωρίς συμβατικότητες που επιβάλλει η καθημερινή ζωή στους ανθρώπους. Το αναγκαίο όπλο ενός γελοιογράφου είναι να μιλάει με τη γλώσσα του λαού. Να εκφράζει μέσα από τα σκίτσα του όχι μόνο τις δικές του ιδέες αλλά και τις απόψεις των αναγνωστών του σχετικά με τα ζητήματα και τις εξελίξεις.

Ο Ανδρέας Πετρουλάκης, αυτοδίδακτος γελοιογράφος, ξεκινώντας το 1985 από το «Βήμα» κατάφερε μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Καθημερινής» να διεκδικήσει το δικό του χώρο στη ελληνική πολιτική γελοιογραφία Το ιδιαίτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τα σκίτσα του είναι η ικανότητα να ξετυλίγει, εκτός από την καταγραφή της επικαιρότητας, και έναν αιχμηρό και σουρεαλιστικό πολιτικό λόγο. Εκτός όμως από αυτήν την ικανότητα ο Πετρουλάκης δίνει την απαιτούμενη βαρύτητα και στο... αστείο της υπόθεσης. 

Το δύσκολο έργο του να ξετρυπώσεις χαμόγελο και γέλιο, σε υποθέσεις που είναι περισσότερο για κλάματα.

READ MORE - Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

Ελευθερία λόγου: περιορισμένη ή μη?

24 Μαρτίου 2008, κι ενώ η Κίνα παρακολουθούσε την τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας απο την κινεζική τηλεόραση, η αναμετάδοση διακόπηκε για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς καμία εξήγηση, λίγο μετά την έναρξη της ομιλίας του Λιου Τσι. Στο διάστημα αυτό, η κινεζική τηλεόραση μετέδωσε εικόνες αρχείου από την Ολυμπία και την αφή της ολυμπιακής φλόγας. Στο διάστημα αυτό όμως, στην πραγματικότητα, τρία μέλη της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», διαδήλωναν για την ανεξαρτησία του Θιβέτ, αντιδρώντας στην κινεζική κυριαρχία.

Η κινεζική και η ελληνική κυβέρνηση καταδίκασαν το γεγονός και το χαρακτήρισαν ως «θλιβερό περιστατικό που δεν έχει καμία σχέση με το Ολυμπιακό πνεύμα». Από την άλλη μεριά όμως σε ανακοίνωση της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» αναφέρεται οτι «Αν η Ολυμπιακή φλόγα είναι ιερή, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ακόμη περισσότερο».

Με αφορμή το παραπάνω περιστατικό, λοιπόν, έρχεται στο επίκεντρο ένα ιστορικό δίλημμα – η ελευθερία του λόγου είναι απόλυτη ή έχει όρια?

Η ελευθερία της έκφρασης είναι ένα από τα κύρια ανθρώπινα δικαιώματα, μια έννοια σύμφωνα με την οποία καθένας είναι σε θέση να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και λογοκρισία. Υπάρχουν όμως δύο πλευρές σε αυτό το ζήτημα. Η πρώτη πλευρά υποστηρίζει οτι οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν την άδεια για να πουν οτιδήποτε σκέφτονται ανεξάρτητα από την παράβαση που μπορεί να προκαλέσουν.

Στην πραγματικότητα όμως μετά βίας καθένας από αυτούς υποστηρίζει την απεριόριστη ελευθερία του να λέει κανείς ότι θέλει. Για παράδειγμα, οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας θα τρόμαζαν από την ακραία ελευθερία του λόγου στη Δανία, όπου οι ομάδες υπέρ των παιδόφιλων έχουν την άδεια να μιλήσουν χωρίς να τιμωρούνται. Αυτό το γεγονός είναι ένα αποτέλεσμα της ελευθερίας χωρίς όρια.

Από την άλλη πλευρά υποστηρίζεται οτι η ελευθερία του λόγου δεν θα πρέπει να είναι ανεξέλεγκτη καθώς ότι λέμε και ότι κάνουμε συνοδεύεται και από πραγματικές συνέπειες. Σε αυτή τη θεωρία ο κίνδυνος που παραμονεύει είναι η σύγχυση των λέξεων. Τα όρια της ελευθερίας του λόγου συχνά μετατρέπονται σε λογοκρισία και φίμωση απόψεων - όπως συνέβη και με το παραπάνω περιστατικό - με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε από τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια δημοκρατική κοινωνία.

Η πραγματικότητα ορίζει οτι κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, θα πρέπει να σταματάει εκεί που αρχίζουν τα υπόλοιπα. Αυτό σημαίνει οτι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης δεν εξουσιοδοτεί αυτόν που το έχει να ποδοπατήσει πάνω στα δικαιώματα των άλλων. Η προσοχή θα πρέπει να δίνεται από εμάς τους ίδιους όχι τόσο στο ίδιο το δικαίωμα, αλλά στο χειρισμό του και στο περιεχόμενό του που είναι οι λέξεις. Οι λέξεις μπορούν να υποκινήσουν την έχθρα, να εμπνεύσουν τη βία και να δημιουργήσουν το φόβο. Όσοι χρησιμοποιούν τις λέξεις κατ’αυτό τον τρόπο, εκμεταλλεύονται το σκοπό του δικαιώματος. Συνεπώς η μόνη περίπτωση που η ελευθερία της έκφρασης θα πρέπει να οριοθετηθεί είναι όταν από τις λέξεις προκύπτει σαφής και επικείμενος κίνδυνος βίας.

READ MORE - Ελευθερία λόγου: περιορισμένη ή μη?