...ή ακόμα καλύτερα, ένα σκίτσο ισοδυναμεί με ένα άρθρο στην περίπτωση των γελοιογράφων. Η πολιτική γελοιογραφία λέγεται ότι είναι δημοσιογραφία με άλλα εκφραστικά μέσα. Κι έτσι είναι. Δεν υπάρχει απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Πολλά από τα σκίτσα που έχουμε δει, είτε σκέτα είτε με συμπυκνωμένη γραφή θα μπορούσαν να είχαν γίνει θαυμάσια κείμενα. Βέβαια η γελοιογραφία ως τέχνη θεωρείται πιο προοδευτική. Το αιχμηρό και καυστικό ύφος που χρησιμοποιείται και πηγάζει μέσα από τη γελοιογραφία δεν αφήνει περιθώρια αποστασιοποίησης ή συντηρητισμού στον γελοιογράφο.
Ο γελοιογράφος αποτελεί έναν άγρυπνο παρατηρητή των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων. Μέσα από την γελοιογραφία που δημιουργεί παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή ενός ζητήματος, καταγράφει με εύστοχο και ευχάριστο τρόπο την επικαιρότητα και αναδεικνύει θέματα, ενώ παράλληλα επιδιώκει μέσα από τη δουλειά του να κάνει την κοινωνία να σκεφτεί και να ενεργήσει γρηγορότερα, χωρίς συμβατικότητες που επιβάλλει η καθημερινή ζωή στους ανθρώπους. Το αναγκαίο όπλο ενός γελοιογράφου είναι να μιλάει με τη γλώσσα του λαού. Να εκφράζει μέσα από τα σκίτσα του όχι μόνο τις δικές του ιδέες αλλά και τις απόψεις των αναγνωστών του σχετικά με τα ζητήματα και τις εξελίξεις.
Ο Ανδρέας Πετρουλάκης, αυτοδίδακτος γελοιογράφος, ξεκινώντας το 1985 από το «Βήμα» κατάφερε μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Καθημερινής» να διεκδικήσει το δικό του χώρο στη ελληνική πολιτική γελοιογραφία Το ιδιαίτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τα σκίτσα του είναι η ικανότητα να ξετυλίγει, εκτός από την καταγραφή της επικαιρότητας, και έναν αιχμηρό και σουρεαλιστικό πολιτικό λόγο. Εκτός όμως από αυτήν την ικανότητα ο Πετρουλάκης δίνει την απαιτούμενη βαρύτητα και στο... αστείο της υπόθεσης.
Το δύσκολο έργο του να ξετρυπώσεις χαμόγελο και γέλιο, σε υποθέσεις που είναι περισσότερο για κλάματα.
