Η πιο χαρούμενη μέρα της (μέχρι τώρα) ζωής μου. Ε, δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις πως ήρθε στον κόσμο η πρώτη σου ανιψιά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Περίμενα να με πάρει ο μπαμπάς σου και να μου πει ότι γεννήθηκες. Περίμενα όλο το ξημέρωμα αλλά εσύ έκανες την εμφάνιση σου τελικά στις 12. Δεν φαντάζεσαι τη χαρά που πήραμε! Η γιαγιά σου έκλαιγε όλη την ώρα. Η θεία σου, από την άλλη, μέχρι να γεννηθείς, έκανε ένα σωρό άλλα πράγματα.
1. Ούτε μια, ούτε δυο αλλά τέσσερις ταινίες έβαλα να δω, περιμένοντας τον ερχομό σου. Παραδόξως, δεν ήταν ταινίες με μωρά. Η πρώτη ήταν το Inception. Η πιο ωραία ταινία που είδα μέσα σε αυτό το χρόνο. Έχει αρκετά εφέ και έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, μέσα σε όλα. Βέβαια θα θεωρείται ξεπερασμένη, τη στιγμή που θα τα διαβάζεις εσύ όλα αυτά. Α! ναι, έπαιζε και ο Leonardo Di Caprio. Παλιά αδυναμία της μαμάς σου (η ίδια δεν θα το παραδεχτεί). Επόμενη ταινία, 500 μέρες με τη Σάμερ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα. Της έχω όμως αδυναμία (κι αυτό, γιατί θυμίζει πολύ την πραγματικότητα της θείας σου, να ξέρεις). Με το πρώτο φως της ημέρας, στο dvd έπαιζε, «Μια κάποια εκπαίδευση». Να μου θυμίσεις στα 17 σου να στη δείξω. Ελπίζω να θεωρείται κλασσική ταινία. Την τελευταία ταινία να σου πω την αλήθεια δεν την πολύ θυμάμαι γιατί είχαν κλείσει τα μάτια μου και νομίζω ότι σε ονειρευόμουν…
2. Μετά τις ταινίες ήρθε και η μουσική. Με τέτοια χαρά γίνεται να λείπει η μουσική; Δεν ξέρω τι τραγούδι απαιτεί η περίσταση, πάντως εγώ είχα στην επανάληψη και δυνατά το Time of my life και έκανα φούρλες μέσα στο σπίτι σαν άλλος Πάτρικ Σουέιζ (άλλος ένας ωραίος ηθοποιός της εποχής του). Περίεργος τρόπος να εκφράζεις τη χαρά σου ε; (χμ, δεν σου φαίνεται τόσο περίεργο γιατί με έχεις ήδη γνωρίσει. Σωστό κι αυτό).
3. Το τελευταίο πράγμα που έκανα και έκλεισε τη μέρα μου (και φυσικά σε αφορά) είναι να γράψω τη συνέχεια από το παραμύθι. Τις προηγούμενες μέρες να ξέρεις η έμπνευση δεν υπήρχε. Ούτε είχα όρεξη να γράψω. Ήρθες, όμως κι έτσι δεν άργησαν να έρθουν και τα άλλα. Να ξέρεις πως αυτή τη μέρα έγραψα το κεφάλαιο με τα Λουμπούγιελα. Ναι, τα αστεία λουλούδια από την αστεία ιστορία που έχεις ακούσει! Να ξέρεις, ότι δεν θα υπήρχε η ιδέα για παραμύθι αν δεν υπήρχες εσύ. Οπότε είναι αποκλειστικά δικό σου!
Αυτά τα λίγα ήθελα να σου γράψω για αυτή τη σημαντική μέρα. Ελπίζω, τη μέρα που θα το διαβάζεις να κάθομαι δίπλα σου και να γελάμε. Αλλιώς, κάνε ένα ταξιδάκι προς Αμερική ή Αυστραλία να με δεις (κάπου εκεί θα είμαι σίγουρα). Σου χρωστάω και μια ταινία!
1. Ούτε μια, ούτε δυο αλλά τέσσερις ταινίες έβαλα να δω, περιμένοντας τον ερχομό σου. Παραδόξως, δεν ήταν ταινίες με μωρά. Η πρώτη ήταν το Inception. Η πιο ωραία ταινία που είδα μέσα σε αυτό το χρόνο. Έχει αρκετά εφέ και έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, μέσα σε όλα. Βέβαια θα θεωρείται ξεπερασμένη, τη στιγμή που θα τα διαβάζεις εσύ όλα αυτά. Α! ναι, έπαιζε και ο Leonardo Di Caprio. Παλιά αδυναμία της μαμάς σου (η ίδια δεν θα το παραδεχτεί). Επόμενη ταινία, 500 μέρες με τη Σάμερ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα. Της έχω όμως αδυναμία (κι αυτό, γιατί θυμίζει πολύ την πραγματικότητα της θείας σου, να ξέρεις). Με το πρώτο φως της ημέρας, στο dvd έπαιζε, «Μια κάποια εκπαίδευση». Να μου θυμίσεις στα 17 σου να στη δείξω. Ελπίζω να θεωρείται κλασσική ταινία. Την τελευταία ταινία να σου πω την αλήθεια δεν την πολύ θυμάμαι γιατί είχαν κλείσει τα μάτια μου και νομίζω ότι σε ονειρευόμουν…
2. Μετά τις ταινίες ήρθε και η μουσική. Με τέτοια χαρά γίνεται να λείπει η μουσική; Δεν ξέρω τι τραγούδι απαιτεί η περίσταση, πάντως εγώ είχα στην επανάληψη και δυνατά το Time of my life και έκανα φούρλες μέσα στο σπίτι σαν άλλος Πάτρικ Σουέιζ (άλλος ένας ωραίος ηθοποιός της εποχής του). Περίεργος τρόπος να εκφράζεις τη χαρά σου ε; (χμ, δεν σου φαίνεται τόσο περίεργο γιατί με έχεις ήδη γνωρίσει. Σωστό κι αυτό).
3. Το τελευταίο πράγμα που έκανα και έκλεισε τη μέρα μου (και φυσικά σε αφορά) είναι να γράψω τη συνέχεια από το παραμύθι. Τις προηγούμενες μέρες να ξέρεις η έμπνευση δεν υπήρχε. Ούτε είχα όρεξη να γράψω. Ήρθες, όμως κι έτσι δεν άργησαν να έρθουν και τα άλλα. Να ξέρεις πως αυτή τη μέρα έγραψα το κεφάλαιο με τα Λουμπούγιελα. Ναι, τα αστεία λουλούδια από την αστεία ιστορία που έχεις ακούσει! Να ξέρεις, ότι δεν θα υπήρχε η ιδέα για παραμύθι αν δεν υπήρχες εσύ. Οπότε είναι αποκλειστικά δικό σου!
Αυτά τα λίγα ήθελα να σου γράψω για αυτή τη σημαντική μέρα. Ελπίζω, τη μέρα που θα το διαβάζεις να κάθομαι δίπλα σου και να γελάμε. Αλλιώς, κάνε ένα ταξιδάκι προς Αμερική ή Αυστραλία να με δεις (κάπου εκεί θα είμαι σίγουρα). Σου χρωστάω και μια ταινία!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου