Είμαστε όλοι πρόσφυγες και περαστικοί...

Το μήνυμα του τίτλου είναι που μου έδωσε αφορμή να γράψω σήμερα στο blog.

Βέβαια και ο ντόρος γύρω απο την απόφαση να δοθεί ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.

Ξαφνικά το μόνο που άκουγα σε συζητήσεις στο ραδιόφωνο ήταν αναλύσεις επι αναλύσεων μεταξύ  των όρων ιθαγένειας και υπηκοότητας, αν αξίζουν όλοι αυτοί οι "εισβολείς" να αποκτήσουν δικαιώματα στη δική μας χώρα και στην τελική οτι κανείς δεν έκανε δημοψήφισμα για να δει πόσο αντίθετοι είμαστε με αυτή την απόφαση.

Κι αυτό που μετα λύπης παρατηρώ είναι, οτι αυτά τα θέματα κανείς πλεον δεν φαίνεται να τα προσεγγίζει με ευαισθησία και ανθρωπιά. Η ανθρωπιά μας έχει περιοριστεί μόνο όταν ο πιθανός μετανάστης βρίσκεται σε απόσταση απο εμάς.

Η προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι οτι άνθρωποι που ζουν και δημιουργούν σε οποιαδήποτε χώρα θα πρέπει να είναι και κομμάτι αυτής. Θα πρέπει να έχουν και όλα τα δικαιώματα με τους υπόλοιπους. Το να στερείται κανείς κάποιων δικαιωμάτων σε σχέση με τους άλλους αυτόματα σημαίνει οτι θεωρείται και κατώτερος.

Ποιά δημοκρατία λοιπόν διδάσκει οτι ο "ξένος" είναι κατώτερός μας? Γιατί πιστεύουμε οτι είμαστε ανώτεροι απο κάποιους άλλους λαούς? Και γιατί στην τελική θεωρούμε οτι μας ανήκει η γη ώστε να αποφασίζουμε ποιοί θα πάνε και που?