Η πραγματικότητα

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Max Keiser: Mass Rioting In Greece As Economists Warn Of Global 'Armageddon Scenarios



Δεν χρειάζεται να γράψω εγώ κάτι παραπάνω γιατί το βίντεο τα λέει όλα. Κρατάω μια φράση: Τα χρέη των χωρών δημιουργήθηκαν για να έχουν την ικανότητα οι τράπεζες να τυπώνουν χρήμα....

28 & 29 Ιουνίου όλοι και πάλι στο Σύνταγμα!

READ MORE - Η πραγματικότητα

Ποιο μεσοπρόθεσμο...

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011



Dear friend,

Περίμενες νέα από εμένα και βρήκα την ευκαιρία να στα πω, μαζεμένα. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά εδώ η κοινωνία είναι συγκλονισμένη με τις τελευταίες εξελίξεις. Όχι, όχι, μη μπερδεύεσαι. Δεν μιλάμε ούτε για πολιτική ούτε για μεσοπρόθεσμο. Τα μέτρα λιτότητας δεν μας αγγίζουν πια. Κάτι ανώτερο! Το ελληνικό ποδόσφαιρο, αγαπημένε μου φίλε, τελικά είναι σάπιο. Πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Σε ένα κράτος που όλα λειτουργούν μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, να μας τύχει τώρα αυτό;

Εδώ και δύο μέρες άκουγα και διάβαζα ότι θα σκάσει βόμβα στο ποδόσφαιρο. Χάρηκα, αρχικά, γιατί σκέφτηκα, ότι παρόλο που δεν θα έχουμε να φάμε, θα θαυμάσουμε από Σεπτέμβριο ένα νέο ακριβοπληρωμένο «τεφαρίκι». Χαλάλι, είπα. Κλωτσάει στην τελική καλύτερα το τόπι από εμένα (και επίσης είναι άνδρας οπότε έχει το πλεονέκτημα). Η «βόμβα» όμως έσκασε και βγήκαν στη φόρα όοοοολοι οι στημένοι αγώνες αλλά και τα εμπλεκόμενα ονόματα.  Το δεύτερο, βέβαια, ήταν σαν τον γρίφο του Αϊνστάιν. Μας έβγαλαν την ψυχή να μας πουν τα ονόματα. Έβγαλαν στην αρχή τους συνήθεις ύποπτους. Ακους Μπέο. Μετά σκάει και ο Ψωμιάδης. Γελάς μέχρι θανάτου. Η Ε.Υ.Π. κάνει κάκιστη δουλειά, αν περίμενε να ακούσει τις συνομιλίες για να καταλάβει ότι στήνουν αγώνες. Από εκεί και πέρα, ακούς περιγραφές, διαβάζεις κάτι αρχικά Λ.Μ. και παίζεις «Μάντεψε ποιος».

Από το μεσημέρι και μετά, οι της Εισαγγελίας έριξαν και άλλα ονόματα στο τραπέζι (μήπως και πείσουν ότι κάνουν δουλειά) και εκεί να δεις κακός χαμός. Τι ότι θεωρούν τον πρόεδρο του Ολυμπιακού ύποπτο. Τι ότι αναζητείται ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού (ποιος απ'όλους θα μου πεις...). Τι ότι ένας παίκτης ποντάριζε τον μισθούλη του στα στημένα, για να τον διπλασιάζει, ώστε να μπορεί να βγάζει τα γκομενάκια στο Sisha και στο Mercedes. Και κλάμα οι γαύροι και οι βάζελοι.. Δεν τους νοιάζει για τον πρόεδρο, ούτε καν για τον παίκτη. Τους νοιάζει το κάζο του αντιπάλου. Θα ηχεί στα αυτιά τους «Ο δικός σου ο πρόεδρος είναι διεφθαρμένος. Ο δικός μου παναγίτσα» με ύφος γυμνασιόπαιδου που απαγγέλει την στιχομυθία, «Στον δικό μου δε χωράει, στο δικό σους κολυμπάει…».

Στο μεταξύ, είχα και την σπάνια ευκαιρία να διαβάσω τις μυστικές συνομιλίες των εμπλεκόμενων. Αναγνωρίζω στο Μάκαρο και στον Αχιλλέα το ύφος  - Πολύ σκληρός για να πεθάνει. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.  «Τι μου τον έβαλες αυτόν τον μαλάκα στους αγώνες μου. Αν τον ξανά δω μπροστά μου θα τον βρείτε με τη σφυρίχτρα στον…» και άλλα τέτοια τσιτάτα. Στήσιμο από εδώ, στήσιμο από εκεί, στήσιμο και στις παρακάτω συνομιλίες. Και ξαφνικά, για ακόμη μια φορά, εμφανίζεται και μια άλλη συνομιλία. Γνωστός καλαθοσφαιριστής… διαβάζω στα sites και μπερδεύομαι. Που κολλάει καλέ ο μπασκετμπολίστας με τα χόμπιτ της ασπρόμαυρης; Με τον Μάκαρο κόλλησε. Εμ, οι κακές παρέες που θα έλεγε και η γιαγιά. Όχι δεν πόνταρε στα στημένα. Αυτός είχε άλλη κωλοπιλάλα. Ήθελε αναβολικά. Αρχίδια αναβολικά, εδώ που τα λέμε, αφού δεν βοήθησε ούτε ένα γ@μημένο πρωτάθλημα να πάρουμε. Και τι τα ήθελες τα φάρμακα από τον Μάκη ρε χρυσό μου. Υπάρχουν και οι original φαρμακοτρίφτες που το κάνουν χρόνια και με επιτυχία το συγκεκριμένο «άθλημα». Τι θα κάνουν αυτοί, θα πεινάσουν ρε συ Γιάννη;  Άσε που έπεφταν και πιο κοντά. Ένα τσιγάρο δρόμος αν μπεις κι από Αττική.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, πάντως, είναι η απάθεια των αθλητικών δημοσιογράφων. Τα ήξεραν αυτοί, λέει. Χθες, πανηγύριζαν για το πρωτάθλημα ή/και υποστήριζαν τους κακαλάτους προέδρους, αλλά σήμερα είναι από το πρωί με τη φράση, «Δεν γαμιούνται κι αυτοί και το πρωτάθλημά τους;». Αποφάσισαν να δουν ότι η χώρα καίγεται από άλλα προβλήματα έβγαλαν τις παρωπίδες και είπαν να αλλάξουν και κατεύθυνση. Ναι αμέ! Να δεις που θα γίνουν όλοι πολιτικοί συντάκτες και θα ωρύονται σαν τον Στέφανο Χίο όλη μέρα και όλη νύχτα. Μη σου πω ότι θα τον ξεπεράσουν και σε γραφικότητα… (Ποιος είναι ο Χίος; Που να σου εξηγώ τώρα).


Υ.Γ. Αλήθεια εκεί στην Αμερική έχει συμβεί τίποτα εξίσου συγκλονιστικό;

READ MORE - Ποιο μεσοπρόθεσμο...

Οι "εναλλακτικοί"

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011



Πριν από ένα χρόνο –και παραπάνω –άκουγες διάφορους «εναλλακτικούς» τύπους να σου μιλούν για την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό που μας έχει διαφθείρει και μας έχει κάνει όλους ίδιους. Τους ενοχλούσε η νοοτροπία του Έλληνα των «μπουζουκιών». Θεωρούσαν θύματα όσους χαλούσαν λεφτά αλόγιστα και ορκίζονταν πως ο δικός τους τρόπος ζωής ήταν διαφορετικός. Το αποδείκνυαν και με ψαγμένους στίχους των Active Member, του Άσιμου και του Πουλικάκου. Γενικά πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Μέχρι εδώ καλά. Συμφωνούσαμε στις συζητήσεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και αυτό που προηγείται είναι η νοοτροπία.

Ένας χρόνος μετά. Ανακοινώθηκε (με καθυστέρηση) ότι έχουμε ένα χρέος που δεν πρόκειται να ξεπληρωθεί ποτέ, ήρθε το ΔΝΤ, άρχισαν οι δανεισμοί με ανταλλάγματα (στα φανερά και με περίσσιο θράσος) και μετά το χάος. Κομμένοι μισθοί και συντάξεις, περικοπές σε βασικούς τομείς, όπως Υγεία και Παιδεία, ξεπούλημα επικερδών επιχειρήσεων (ονομάζοντάς τες ζημιογόνες) και η ανεργία να χτυπάει κόκκινο. Στο άκουσμα και μόνο των παραπάνω, ο κόσμος δειλά δειλά, άρχισε να συγκεντρώνεται στις πλατείες και να εκφράζει το θυμό και την απογοήτευσή του. Ανάμεσα κι εγώ να παρακολουθώ τους ανθρώπους. Όλοι ήταν εκεί. Ακόμα και  άνθρωποι με ιδεολογίες εντελώς αντίθετες από τις δικές μου. Αυτοί που έλειπαν ήταν οι «εναλλακτικοί».

Αναρωτήθηκα: Οι άνθρωποι αυτοί στήριζαν κάθε είδους επανάσταση, μιλούσαν για αλλαγή νοοτροπίας, αλλά τώρα δεν βρίσκονται πουθενά. Που ήταν;

Είχαν μείνει σπίτι τους. Ακόμα εκεί είναι. Σνομπάρουν τη διαδήλωση. Μόδα είναι θα περάσει, λένε. Και οι «εναλλακτικοί» αν με κάτι δεν τα πάνε καλά, αυτό είναι η μόδα. Πίστευαν, πως η επανάσταση είναι ένα κλειστό κλαμπ για λίγους και εκλεκτούς. Κάτι σαν το γκολφ. Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν είναι ούτε όπως στα τραγούδια, ούτε όπως στα βιβλία των ιστορικών. Αυτό δεν το άντεξαν. Είδαν τον κόσμο να διαφωνεί και έπεσαν από τα σύννεφα. Στάθηκαν δίπλα σε διαφορετικές ιδεολογίες και «αηδίασαν». Άρχισαν να κατακρίνουν τα πάντα. «Σιγά μην κατέβω εγώ με τους ΠΑΣΟΚους που το παίζουν θιγμένοι», γύρισε τις προάλλες και μου είπε. Και εσύ ΠΑΣΟΚ ψήφισες (σκατά εναλλακτικός θα σκεφτεί κανείς...) αλλά πριν κάτι μήνες διατυμπάνιζες πως έχεις τα αρχίδια να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Γιατί δεν αφήνεις τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο, με τον τρόπο τους; Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Λογικό. Αυτοί οι «άλλοι» είναι ίδιοι με τον κακό εαυτό μας και φυσικά και δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτόν.

Οπότε, βάζω στοίχημα, πως αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, στο κίνημα της 26ης Ιουλίου των ανταρτών στην Κούβα, εσύ θα ήσουν στη γωνιά σου και θα τους σχολίαζες ειρωνικά. Θα διαφωνούσες με το αντάρτικο. Άλλωστε, τα αρχίδια σου φτάνουν για να φοράς κανα μπλουζάκι Che, άντε το πολύ πολύ να τον έχεις και wallpaper στο ολοκαίνουργιο iPhone σου (Με γεια κιόλας! Και μην ξεχάσεις να βάλεις για ringtone το Guantanamo).

(Υ.Γ. Κανείς δεν είπε ότι η επανάσταση ή η αντροπή ή η αλλαγή είναι εύκολη υπόθεση. Γραφικότητες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όμως, για να διεκδικήσεις δεν αρκεί μια ιδεολογία και δυο τρεις συζητήσεις γύρω από αυτή. Χρειάζεται να εμπλακείς. Να ακούσεις. Να υπομείνεις και να επιμείνεις. Να συμφωνήσεις και να διαφωνήσεις. Χρειάζεται να συγκρουστείς. Άλλες φορές πνευματικά και άλλες σωματικά).
READ MORE - Οι "εναλλακτικοί"