Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Χώρος εργασίας: Το μέρος όπου περνάμε πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας μας και γενικότερα της ζωής μας. Συναναστρεφόμαστε με λίγα ή πολλά άτομα που είτε συμπαθούμε είτε αντιπαθούμε. Ο καθένας έχει και ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Ένα ξεχωριστό στοιχείο που μας κάνει ή να τους θαυμάζουμε ή να τους αγνοούμε. Όμως, υπάρχουν 5 τύποι εργαζομένων, που λίγο ή πολύ τους συναντάμε σε όποια δουλειά και να βρεθούμε. Προσοχή! Δεν είναι απαραίτητα ούτε καλοί ούτε κακοί. Αλήθεια, εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;


Το Καρφί: 
Βασική κατηγορία ανθρώπου, που δεν λείπει από πουθενά. Κάθε δουλειά που σέβεται τον εαυτό της έχει και το καρφί της. Τον ξεχωρίζεις από την πρώτη στιγμή και από χιλιόμετρα, χάρη στο φλώρικο στυλάκι του (θυμίζει κάτι από Πλεύρη Jr.)  και στις βλακώδεις ερωτήσεις που σου κάνει με μοναδικό σκοπό να σε ψαρέψει. Ο Σέρλοκ Χόλμς είναι μαθητούδι μπροστά του, καθώς ο ίδιος έχει βαλθεί να σε κατασκοπεύσει, με οποιοδήποτε τρόπο (για δικούς του και πολλές φορές φανταστικούς λόγους) από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στη δουλειά. Είναι ο δικός σας «Μεγάλος Αδερφός». Σας παρακολουθεί πάντα και παντού, εκτός από την τουαλέτα. Επιδιώκει τα κολλητηλίκια με τους ανώτερους σας, οπότε θα κάνεις μεγάαααααλο λάθος να τον προσθέσεις στις επαφές σου στο facebook. Αν λειτουργείς με πονηριά, τον χρησιμοποιείς ώστε να μεταφέρει ότι σε συμφέρει στη διεύθυνση. Αν πάλι δεν είσαι αυτής της «σκληρής» σχολής, οι τυπικούρες είναι ότι πρέπει για σένα.

O Τουρίστας: Κατά ένα περίεργο τρόπο, αυτός ο τύπος έχει καταφέρει να συνδυάζει απόλυτα την εμφάνισή του με το χαρακτήρα που βγάζει στη δουλειά. Είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσεις από την πρώτη στιγμή, τους χειμερινούς μήνες. Το καλοκαιράκι, όμως, θα σου σκάσει με τη διχαλωτή σαγιονάρα, το χαβανέζικο σορτσάκι και το ανοιχτό φλοράλ πουκαμισάκι. Μαζί με αυτή τη στιλιστική επιλογή, έρχεται και η ανάλογη διάθεση (χειμώνα – καλοκαίρι η διάθεση). Βαριέται θανάσιμα να δουλέψει, το μυαλό του βρίσκεται συνεχώς διακοπές και αν καταφέρει να ολοκληρώσει τη δουλειά του, ανοίγει όλο το γραφείο σαμπάνιες το αποτέλεσμα θα είναι τσαπατσούλικο και κάποιος συνάδελφος θα αναγκαστεί να κάνει διπλή δουλειά (πιθανότατα αυτός θα είναι ο μαλάκας της υπόθεσης, που θα αναλύσουμε παρακάτω). Καλό παιδί για να κάνετε χαβαλέ και κατά 99% δεν ασχολείται με κουτσομπολιά και καρφώματα, αλλά δεν πρέπει να του δώσετε πολύ θάρρος γιατί θα σας φορτώνει τη δουλειά του.

To κουτάλι του Γιούρι Γκέλερ: Εκ πρώτης όψεως σας μπερδεύει ακόμη και ο τίτλος. Αυτός ο τύπος εργαζομένου είναι το βαρύ πεπόνι, ο βράχος. Κοιτάει μόνο μπροστά και δεν επηρεάζεται από κανέναν κι από τίποτα. Έτσι τουλάχιστον δείχνει… Ξεκαθαρίζει από την αρχή τις προθέσεις του. Στόχος του είναι να εξελιχθεί μέσα από τη δουλειά του, οπότε δεν θέλει και πολλά πολλά. Συνήθως είναι καχύποπτος με τους συναδέλφους του, γι’ αυτό το λόγο δεν ανοίγεται εύκολα. Ο χαρακτήρας του αλύγιστος (εξ ου και το κουτάλι) όσο αφορά τα επαγγελματικά του. Αυτό όμως που θα τον κάνει να λυγίσει σαν τα κουταλάκια του Γιούρι Γκέλερ είναι η κατηγορία του καρφιού. Είναι τελειομανής και δεν διανοείται ότι υπάρχει άλλη κατηγορία ανταγωνισμού, πέρα από τον υγιή ανταγωνισμό. Καθημερινή του απορία θα είναι, «Αφού χρησιμοποιώ το κόλπο της «τυπικούρας» πως στο γεροδιάολο βρήκε το καρφί να μου προσάψει χίλια δυο αρνητικά;;;» και κάπως έτσι θα πέσει η απόδοσή του και θα απολυθεί από τη δουλειά του.

Πάντως, το θετικό είναι πως δεν θα σε φορτώσει ποτέ με την εργασία που του έχει ανατεθει. Το κακό της υπόθεσης είναι, ότι θα σε εκνευρίσει πολλές φορές μέσα στη μέρα, λόγω της τελειομανίας που τον πιάνει. 

νυφίτσα: Δεν απέχει πολύ από το καρφί. Όμως, βασικό του όπλο είναι ότι δεν ξεχωρίζει τόσο εύκολα όσο το καρφί. Κάνει τη δουλειά του αθόρυβα. Καταφέρνει να δουλεύει, να τα έχει καλά με όλους, να είναι ο πρώτος στον χαβαλέ και να δίνει αναφορά για οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει μέσα στο χώρο εργασίας. Έχει απώτερους σκοπούς από το καρφίΘέλει να εξελιχθεί μέσα στη δουλειά και θέλει να έχει τον έλεγχο σε όλα (αν τυχόν αυτό το άτομο είναι ανώτερός σας, τότε την κάνατε λαχείο…).  Θέλει να του τα λέτε όλα και θα το κάνετε γιατί τον συμπαθείτε. Πολλές φορές, αυτός ο τύπος θα αποτελέσει και τον λόγο που θα φτάσετε έξω από την πόρτα του ΟΑΕΔ. Θα τον φέρετε σε δύσκολη θέση μόνο όταν του μιλήσετε για συναδελφική αλληλεγγύη και  για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

μαλάκας της υπόθεσης:  Συνηθισμένη και αυτή η κατηγορία στους χώρους εργασίας. Από την πρώτη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στη δουλειά, όλοι θα τον αναγνωρίζουν ως τον «μαλάκα της υπόθεσης». Καλός τύπος, εργατικός, πρόθυμος (σε σημείο υπερβολής), ο οποίος φαινομενικά τα πάει καλά με όλους. Συνήθως, τον λατρεύει ο «τουρίστας» για ευνόητους λόγους, όμως όλοι οι άλλοι τον βρίζουν πίσω από την πλάτη του. Έχει μάθει να κάνει τα πάντα και να ακούει στην τελική και παράπονα (κάτι σαν σάκος του μποξ). Είναι ο τύπος που θα του κόψουν τα ρεπό, τις άδειες, θα τον βρίσκουν εύκαιρο οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, θα του μειώσουν το μισθό, θα του αλλάξουν ωράριο χωρίς να τον ρωτήσουν κι εκείνος δεν θα πει κουβέντα. Σαν κατηγορία έχει πολλή υπομονή αλλά αν φτάσει στα όρια του (πράγμα σπάνιο) τότε μεταμορφώνεται άνετα σε τουρίστα.




















READ MORE - Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα

Αυτά είναι παιχνίδια!

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010



Δεν θυμάμαι πόσο καιρό είχα να δω έναν αγώνα μπάσκετ και να μην μπορώ να κάτσω σε μια θέση, από την υπερένταση που έβγαζε το παιχνίδι… Ίσως από το Μουντομπάσκετ του 2006, όπου η Ελλάδα ήταν παρούσα στους ημιτελικούς της διοργάνωσης.

Αυτή τη φορά, η Σερβία και η Τουρκία ανέλαβαν το έργο να μας δώσουν μια «γεύση» από το άθλημα στα καλύτερά του. Ο δεύτερος ημιτελικός από την αρχή μέχρι το τέλος του κράτησε το ενδιαφέρον στα ύψη και κανείς δεν μπορούσε με ευκολία να προβλέψει το νικητή. Τι καλύτερο απ’ αυτό!

Η οικοδέσποινα Τουρκία κατάφερε να επικρατήσει με 83-82 της Σερβίας, σε μια αναμέτρηση που όπως σωστά παρατήρησε και ο σχολιαστής της ΕΡΤ, ήταν στα όρια – ή και πέρα από τα όρια – του φάουλ. Αναμενόμενο, από μια άποψη, καθώς η διαιτησία πάντα ευνοεί τη διοργανώτρια χώρα. Γι’ αυτό το λόγο και η ομάδα του Ντούντα έδωσε το 110% του εαυτού της.

Το σίγουρο είναι ότι από το συγκεκριμένο παιχνίδι μας μένει, τελικά, το ταλέντο που έβγαλαν οι παίκτες στο παρκέ, καθώς δεν «εγκλωβίστηκαν» αποκλειστικά στα συστήματα των  προπονητών τους, αλλά και το «σκάκι» ανάμεσα σε Τάνιεβιτς και Ίβκοβιτς, με τον δεύτερο να παίρνει τάιμ άουτ στα τελευταία 5” και να στήνει παγίδα σε τόσο μικρό χρόνο, με το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, να τον αδικεί.

Αυτό όμως είναι το μπάσκετ και έτσι γουστάρουμε να το βλέπουμε!
READ MORE - Αυτά είναι παιχνίδια!